มนุษย์ทุกคนย่อมจะไม่มีใครหนีพ้นการ เกิด แก่ เจ็บ ตาย ไปได้เด็ดขาด แต่ที่น่าสยดสยองก็คือความตาย-เวลาอันสุดโหดของมนุษย์เราทุกคน โชคดีที่ตายก่อน คือสัจธรรมค่ะ
เมื่อถึงวาระสุดท้ายของชีวิต ต้องตายแน่ๆ แล้ว ใครตายเร็วก็ทรมานน้อย แต่ถ้าใครต้องรอแล้วรออีก กระสับ กระส่าย ดิ้นรน ครวญคราง...หรือแม้ว่าจะพูดได้ แต่อาการสั่นกระตุก เกร็ง นัยน์ตาเหลือกลาน ก่อนจะวางวาย มีประกายชีวิตเหลืออยู่น้อยนิดเต็มทีแล้ว
ขอยืนยันว่าคนเราก่อนตายนั้น น่าสยดสยองยิ่งกว่าตายแล้วด้วยซ้ำไป!
บ้านเดิมดิฉันอยู่ชนบท เป็นเมืองที่ได้ชื่อว่าคนดุ ดงนักเลง มีการตีรันฟันแทงกันเป็นประจำ มือปืนขวักไขว่ ฆ่าแกงกันไป-มา ล้างแค้นกันจนถึงรุ่นลูกรุ่นหลาน
คนที่โดนยิงโดนแทงตายคาที่ หรือไปตายโรงพยาบาล มีหลายราย แต่คนที่เพิ่งโดนอาวุธเจ็บสาหัสใกล้ตาย แต่กระเสือกกระสนดิ้นรนอยู่ท่ามกลางชาวบ้านและญาติ มิตรที่ตระหนกตกใจจนทำอะไรไม่ถูก...ดิฉันคิดว่าโดนผีหลอกคงไม่น่ากลัวขนาด นี้หรอกค่ะ
ในชีวิตเคยเห็นคนดิ้นรนก่อนตายไปต่อหน้าถึงสามรายแล้ว!
น้าช้วนโดนคู่อริแทงลิ้นปี่ที่ร้านชำข้างบ้าน มือมีดขึ้นรถหนีไปแล้ว พวกเราได้ยินเสียงเอะอะโวยวายก็วิ่งมาดู ตกตะลึงพรึงเพริดไปตามๆ กันจนทำอะไรไม่ถูกแม้แต่คนเดียว
คนเจ็บนอนดิ้นรนอยู่บนพื้นซีเมนต์หน้าร้าน เลือดเปรอะเต็มอก นัยน์ตาลอยคว้างคล้ายจะไม่รู้ตัว กล้ามเนื้อกระตุกทำให้เกิดอาการดิ้นรนก่อนตาย...ประกายตาดับวูบ แววตาหมองลงทันใด
เมื่อญาติๆ น้าช้วนมาถึง จะช่วยกันอุ้มส่งโรงพยาบาล ท่ามกลางเสียงร้องไห้คร่ำครวญ ดวงตาของแกก็เลื่อน ลอยขุ่นมัวราวมีเมฆหมอกสีเทามาปกคลุม น้าช้วน หยุดดิ้น...วิญญาณล่องลอยไป
มีเสียงร่ำลือว่าผีน้าช้วนดุนัก แต่ดิฉันไม่เคยเห็นเลยสักครั้ง!
ต่อมาลุงโหมดโดนยิงมาจากดงตาล แกกระเซอะกระเซิงมาจนถึงบ้าน เห็นหน้าขาวซีด หอบฮั่กๆ พี่กิ่งแก้วเป็นพยาบาลสถานีอนามัยออกเวรมาพอดี บอกว่าเสียเลือดมากจนความดันตก หัวใจเต้นเร็วขึ้นเพื่อชดเชยเลือดที่ลดตัวในการบีบของหัวใจแต่ละครั้ง
ในที่สุดร่างกายก็ปรับตัวไม่ได้ ลุงโหมดหายใจหอบๆ แผ่วลงทุกที แต่แล้วกลับดิ้นรนเหมือนชักกระตุก พี่กิ่งแก้ว บอกว่าหัวใจไม่มีเลือดไปหล่อเลี้ยงแล้ว...สิ้นเสียง ลุงโหมด ก็สิ้นลมหายใจ
รายสุดท้ายคือพี่เดือน-ลูกผู้พี่ของดิฉันเอง!
พี่เดือนรับราชการอยู่ในกรุงเทพฯ เป็นที่พึ่งของน้องๆ ที่มาเรียนหนังสือ เธอครองโสดจน 47 ปีก็เป็นมะเร็งตับระยะที่ 4 รักษาตัวได้ไม่กี่เดือนก็รู้ว่าใกล้จะถึงวาระสุดท้ายแล้ว
ดิฉันแอบร้องไห้นับครั้งไม่ถ้วน พี่เดือนมีบุญคุณเหมือนแม่คนที่สอง ถ้าไม่ใช่เพราะความเมตตาของเธอทั้งให้ที่อยู่ ทั้งช่วยเหลือเรื่องเงินเมื่อทางบ้านส่งมาไม่ทัน รวมทั้งการแนะนำสั่งสอนต่างๆ ดิฉันคงไม่ได้มาเรียนหนังสือในกรุงเทพฯ จนจบมหาวิทยาลัยแน่นอน
ประมาณสองอาทิตย์สุดท้าย ดิฉันลางานไปเฝ้าพี่เดือน ทั้งวันทั้งคืนเพื่อทดแทนบุญคุณของเธอ...แม้ว่าเราจะไม่ได้ปริปากเรื่องนี้ ต่อกันเลย แววตาพี่เดือนที่มองมาก็บอกว่าเธอรู้ดีและขอบอกขอบใจอย่างลึกซึ้ง
"อย่าคิดมากไปเลยลิน...ความตายคือการเริ่มต้นใหม่อีกครั้ง คือเริ่มไปเกิดใหม่ แต่เกิดเป็นอะไรยังไม่รู้นะ"
พี่เดือนเคยบอกยิ้มๆ ดิฉันแสบร้อนนัยน์ตา นึกภาวนาให้เธอจากไปอย่างสงบด้วยเถิด แต่จากประสบการณ์ที่ผ่านมาทำให้อดสยองล่วงหน้าไม่ได้หรอกค่ะ...จนกระทั่ง วาระสุดท้ายมาถึง!
คืนนั้นดึกแล้ว พี่เดือนอ่อนแรงลงทุกที นอนหลับๆ ตื่นๆ และมักร้องครางด้วยความเจ็บปวด ดิฉันรู้ดีว่าเธอทำใจได้แล้ว ยินดีต้อนรับความตายอย่างหน้าชื่น...แต่ร่างกาย ของเธอล่ะ มันจะยินยอมพร้อมใจด้วยหรือเปล่าหนอ?
แว่วเสียงคราง ดิฉันรีบลุกไปยืนข้างเตียงคนไข้ทันที เปิดไฟสว่างขึ้น ร้องเรียกชื่อเธอ ตกใจจนทำอะไรไม่ถูกเมื่อเห็นพี่เดือนกระสับกระส่ายดิ้นรน...แม้จิตใจจะ ยินยอม แต่ร่างกายยังต่อสู้กับความตายตามสัญชาตญาณของสิ่งมีชีวิต หวงแหนลมหายใจของตนจนถึงวาระสุดท้าย
ดิฉันกดกริ่งเรียกพยาบาล ร้องร่ำเรียกชื่อพี่เดือนซ้ำๆ กัน เห็นหน้าเธอขาวซีดเหมือนสีผึ้ง หอบหายใจลึกๆ สั้นๆ ก่อนจะหยุดนิ่ง เช่นเดียวกับอาการกระตุกที่ไหล่ทั้งสอง...ขณะที่พยาบาลสองคนผลุนผลันเข้ามา
น้ำตาไหลพรากอาบแก้ม มองเห็นใบหน้าซีดขาวของพี่เดือน ดวงตาที่ลืมค้างยุบแฟบลงจนเห็นได้ชัด...ร่างบอบบางที่ดูคล้ายซากที่ปราศจาก เลือดเนื้อโดยสิ้นเชิง!
ภาพต่างๆ ยังติดตาฝังใจมาถึงทุกวันนี้...ทำไมดิฉันจะต้องกลัวผีอีกล่ะคะ?
ขอบคุณ แหล่งที่มาหนังสือพิมพ์
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น