ผู้อ่าน เล่าประสบการณ์ขนหัวลุกจากนางไม้ริมถนน
ว่ากันว่า ภูตผีที่หลอกหลอนมนุษย์มักเป็นวิญญาณชั่วร้าย นิสัยเกะกะเกเร เรียกว่าผีอันธพาล ส่วนผีที่ปรากฏกายให้เห็นส่วนมากไม่ได้มีเจตนาจะทำให้ตกอกตกใจอะไรเลย หวังจะมาขอส่วนบุญเท่านั้นเอง
ผมมีประสบการณ์ผีหลอกเหมือนกัน แต่เชื่อว่า มีจุดหมายแตกต่างกว่าเหตุผลข้างต้นโดยสิ้นเชิง
นั่นคือ...ผีอยากเกิดครับ!
เมื่อเดือนเมษายน พ.ศ. 2546 ผมทำงานอยู่ที่จังหวัดแม่ฮ่องสอน ได้ไปติดต่องานที่อำเภอแม่สะเรียง เราไปกัน 3 คน คือผม เพื่อนและคนขับรถ ทุกคนล้วนแต่ไปที่นั่นเป็นครั้งแรก
ที่แม่สะเรียงนั่นเอง เราได้ทราบว่ามีรอยพระพุทธหัตถ์จำลองอยู่บนเนินเขาเล็กๆ บ้านดงสงัด จึงตัดสินใจจอดไว้เชิงเขา แล้วเดินขึ้นไปราว 20 นาทีก็มาถึงบริเวณที่ประดิษฐานรอยพระพุทธหัตถ์จำลองสมใจ
ผมอยากทราบประวัติที่มา แต่ถามใครก็ล้วนแต่ส่ายหน้า ไม่มีใครทราบถึงเรื่องราวในอดีตอย่างแน่ชัด
ขณะนั้นพวกเราได้พบพระธุดงค์รูปหนึ่ง จึงได้กราบไหว้และถวายปัจจัยท่านไปจำนวนหนึ่ง ขากลับ พระธุดงค์ได้เดินลงมากับพวกเราด้วย แจ้งความประสงค์ว่าต้องไปเยี่ยมญาติใกล้ๆ บ้านดงสงัดนั่นเอง
เมื่อลงมาถึงที่จอดรถจึงได้นิมนต์พระนั่งคู่กับคนขับเพื่อกลับแม่สะเรียง ครั้นถึงบ้านดงสงัดพระท่านจึงได้ขอลงที่หน้าบ้านหลังหนึ่ง ใกล้ๆ ถนนที่จะไปแม่คะตวน ส่วนพวกเราก็กลับไปที่โรงแรมแห่งหนึ่งในอำเภอที่เราเช่าไว้แต่แรกมาแล้ว
ระหว่างทาง ผมสังเกตเห็นผู้หญิงคนหนึ่งยืนอยู่ใกล้ต้นไม้ข้างถนน เธอแต่งตัวแบบคนพื้นเมือง ผมยาวมาก ผิวขาวผ่อง ใบหน้าเบือนกลับมาช้าๆ จนผมมองไม่เห็นชัดเจน แต่หันกลับไปมองโดยไม่ได้ตั้งใจ
โดยสัญชาตญาณ ผมรู้สึกว่าเธอยืนจ้องมองมาที่ผมคนเดียวอย่างแน่นอน!
แต่อะไรกันนั่น? โคนต้นไม้ว่างเปล่า ไม่ปรากฏ ร่างผู้หญิงคนนั้นแล้ว! ผมสะบัดหัวมึนงง คิดว่าตัวเองอาจจะตาฝาดไปก็ได้ แต่รู้สึกหนาวยะเยือกจนขนลุกซู่ ขึ้นดื้อๆ
จนกระทั่งถึงจุดหมายปลายทาง...เพื่อนกับคนขับรถแยกไปพักห้องหนึ่ง ส่วนผมนอนคนเดียวในห้องติดๆ กันนั่นเอง
ห้องนั้นมีห้องน้ำในตัว มี 2 เตียง คือข้างห้องน้ำกับริมหน้าต่าง ผมเลือกนอนเตียงหลัง โดยได้ถอดสร้อยคอห้อยพระเครื่องไว้บนโต๊ะ จากนั้นเข้านอนประมาณ 4 ทุ่ม
ปกติผมเป็นคนหลับง่าย แต่คืนนั้นกลับรู้สึกครึ่งหลับครึ่งตื่นชอบกล ราวๆ สองยามรู้สึกหนาวเย็น ผิดปกติ ได้กลิ่นหอมเอียนๆ ที่ไม่แน่ใจว่าเป็นกลิ่นหอมหรือกลิ่นเหม็นกันแน่...อะไรบางอย่างบอกให้รู้ ว่าผม ไม่ได้นอนในห้องนั้นคนเดียว!
หันไปมองที่เตียงข้างห้องน้ำก็เห็นภาพที่ทำให้ตัวแข็งทื่อ หัวใจคล้ายจะหยุดเต้นไปชั่วขณะ...นั่นคือ ภาพผู้หญิงคนหนึ่ง ผิวขาวเหมือนคนภาคเหนือ ผมยาวมาก นุ่งผ้าซิ่น กำลังนอนคว่ำหน้าแน่นิ่งไม่ผิดกับคนนอนหลับสนิท
คุณพระช่วย! ผมแน่ใจว่านอนอยู่คนเดียวแท้ๆ แล้วจู่ๆ ก็เกิดมีผู้หญิงที่ไหนไม่รู้มานอนด้วย?
มั่นใจว่าก่อนนอนได้ปิดประตูหน้าต่างเรียบร้อย อีกทั้งเป็นห้องติดแอร์แท้ๆ ไม่มีทางที่ใครจะลอบเข้ามาโดยผมไม่รู้ตัวได้อย่างเด็ดขาด
วูบหนึ่ง ผมนึกถึงผู้หญิงคนที่เห็นยืนอยู่ใกล้ต้นไม้ใหญ่ริมทาง กำลังจ้องมองผม แต่เมื่อหันไปมองก็ไม่เห็นเธอเสียแล้ว...สัญชาตญาณบอกผมว่าร่างที่มานอนอยู่ บนเตียงข้างๆ นี้จะต้องเป็นคนเดียวกับผู้หญิงคนนั้นแน่นอน!
ถ้าเป็นภูตผี เหตุไฉนจึงไม่เกรงกลัวอำนาจพระพุทธคุณเล่า?
คิดได้ดังนั้น ผมจึงตั้งนโม 3 จบ แล้วระลึกถึงคุณพระรัตนตรัย พ่อแม่และครูบาอาจารย์ ตั้งใจว่า ถ้า เธอผู้นั้นไม่ยอมออกไปก็จะเข้าไปจับต้องดูว่าเป็นอะไรกันแน่?
ไม่น่าเชื่อครับ หลังจากไหว้ 5 ครั้งแล้วภาพที่เห็นก็ค่อยๆ จางหายไป...
แต่ที่ยังคาใจมาถึงทุกวันนี้ก็คือ สิ่งที่เห็นนั้นเป็นโอปปาติกะหรือสัมภเวสี? มีบางคนให้ความเห็นว่าผมได้บรรลุธรรมขั้นอภิญญาณแล้ว และเธอผู้นั้นมาขอส่วนบุญจากผม แล้วจะได้ไปผุดไปเกิดเสียที...
จริงหรือไม่? น่าฉงนจริงๆ ครับ!
ขอบคุณ แหล่งที่มาหนังสือพิมพ์
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น