ตั้งแต่เด็กๆ มาแล้วที่ดิฉันได้ฟังเรื่องผีมากมายนับไม่ถ้วน บางเรื่องก็ชวนให้ฉุกคิดค่ะ เช่น คนที่ขับรถชนคนตายแล้วบึ่งหนี วันดีคืนดีก็ได้กลิ่นศพในรถ หรือเห็นใครมานั่งตัวแข็งทื่ออยู่ที่เบาะหลัง...วิญญาณอาฆาตติดตามทวงหนี้ ชีวิตจนตกใจขับรถพุ่งออกนอกถนนไปเลย
ยิ่งคนที่ฆ่าเขาตายยิ่งน่าขนลุกนะคะ!
ลองนึกดูสิิ ถึงจะรอดตัวจากมือกฎหมายไปได้ แต่เขาจะต้องนึกถึงหน้าตาของคนที่ตัวฆ่าอยู่ตลอด นัยน์ตาที่เจ็บปวด โกรธเกรี้ยว ติดตามจ้องมองอย่างไม่ลดละ ไม่ว่าตื่นหรือหลับ...ถ้าเกิดมาโผล่ที่หน้าต่างหรือเคาะประตูเรียก มองเห็นเต็มตาจะตกใจปานใด
วันดีคืนดีอาจจะนอนรออยู่บนเตียงก็ได้... สยองค่ะ!
ดิฉันเองเคยพบผีมาแล้ว แต่ก็ไม่เหมือนกับเรื่องผีที่เคยฟังมาก่อนเลย ขอยืนยันว่าเป็นประสบการณ์ที่แปลกประหลาดที่สุดในชีวิตก็แล้วกัน
สมัยเด็กๆ ดิฉันอยู่เทเวศร์ซอย 1 กับป้าขวัญ พี่สาวของพ่อ ตอนเช้าๆ จะตื่นพร้อมป้าไปใส่บาตรที่หน้าบ้านเป็นประจำ พระจากวัดนรนาถจะเดิน อุ้มบาตรช้าๆ เข้าซอยมา ชาวบ้านก็ตั้งโต๊ะวาง ของใส่บาตรบ้าง ถือขันข้าวและถุงแกงหรือผัดบ้าง ถ้าใส่บาตรพระรูปเดียว
ป้าขวัญต้องตั้งโต๊ะเพราะใส่บาตรพระวันละ 3 รูป คุณยายนวลบ้านเยื้องๆ กันจะใส่บาตรพระรูปเดียว ส่วนมากมักจะเป็นหลวงตาชื่น จนคนแถวนั้นพูด กันล้อๆ ว่าเป็นพระขาประจำ
พอหลวงตาชื่นรับบาตรจากคุณยายนวลและให้ศีลให้พรเรียบร้อยแล้ว จึงข้ามถนนมาทางบ้านเรา
คุณยายนวลอายุราว 70 ปี รูปร่างแบบบาง ผมสีขาวเกล้ามวยไว้เรียบร้อย สวมเสื้อแพรแขนสั้น สีอ่อน นุ่งซิ่นสีเข้ม หน้าตาผ่องใสใจดี ใช้ชีวิตบั้นปลายอยู่กับลูกหลานอย่างมีความสุข คุณยายจะยิ้มให้ดิฉัน ทุกเช้า บางวันรอพระก็ทักทายกับป้าขวัญ
วันหนึ่งก็ได้ข่าวร้าย คุณยายนวลเป็นลมหมดสติในบ้าน ลูกหลานรีบนำส่งวชิรพยาบาล แต่พอไปถึงคุณยายก็สิ้นใจอย่างสงบ
"คุณยายนวลเป็นคนดี" ป้าขวัญบอกดิฉันเสียง เศร้าๆ วันไปฟังสวดศพที่วัดมกุฏฯ "ทำแต่บุญกุศลมาตลอดชีวิต ป้าคิดว่าแกต้องไปสู่สุคติแน่นอน"
"ไปสวรรค์ใช่ไหมคะ?"
ดิฉันเอียงคอถาม ป้าขวัญก็พยักหน้ายิ้มๆ แทน คำตอบ...ดิฉันมองไปที่รูปถ่ายคุณยายนวลที่ตั้งอยู่หน้าโลง ดูเหมือนนัยน์ตาคู่นั้นจะจ้องมองดิฉันตลอดเวลา ปากบางๆ ติดรอยยิ้มก็ดูจะกว้างขวางขึ้นกว่าเดิม
น่าแปลกที่ดิฉันไม่รู้สึกกลัวแม้แต่นิดเดียว...อาจจะเป็นเพราะเราพบกัน ยิ้มให้กันแทบทุกเช้าก็เป็นได้นะคะ
วันรุ่งขึ้น เราสองคนป้าหลานก็ออกไปใส่บาตรตามเคย!
ดิฉันมองไปที่บ้านคุณยายนวลด้วยความเคยชิน เห็นแต่ประตูปิดเงียบ ไม่มีร่างเล็กบางของคุณยายมายืนอุ้มขันเงินรอใส่บาตร บางทีก็ส่งยิ้มมาให้ดิฉัน...คิดแล้วใจหายไม่น้อยและก็พลอยเกลียดความตายมากๆ เลยค่ะ
และแล้ว...หลวงตาชื่นเดินนำหน้าพระรูปอื่นๆ เข้าซอยมา ท่ามกลางแสงแดดอบอุ่นของยามเช้า ป้าขวัญขยับตัวเพื่อจะใส่บาตรตามความเคยชิน ดิฉันก็ยืนข้างๆ อย่างเตรียมพร้อม..ก่อนจะย่นคิ้วประหลาดใจ
ภาพที่เห็นคือหลวงตาชื่นยืนเปิดฝาบาตร ก้มหน้า นิดๆ อยู่หน้าบ้านคุณยายนวลนั่นเองทั้งๆ ที่ไม่มีร่างของคุณยายอยู่ที่นั่น แถมประตูรั้วก็ปิดสนิท...ดิฉันสะกิดแขนป้าขวัญด้วยความสงสัย แต่โดนดุเสียงแหบเครือว่า...เงียบนะ!
หลวงตาชื่นข้ามถนนมาที่บ้านเราแล้ว...ป้าขวัญ ตักข้าวใส่บาตรด้วยมือสั่นนิดๆ ดิฉันใส่ถุงผัดพริกขิงและขนมถ้วยฟู เสียงป้าขวัญสั่นเครือถามว่า...หลวงตาแวะรับบาตรที่บ้านคุณยายนวลด้วยหรือ คะ?
"เจริญพร ถูกแล้วโยม" หลวงตาตอบเสียงอ่อนโยน
"อีกสองวันก็จะเผาคุณโยมนวลแล้วใช่ไหม? เจริญพร..."
หลวงตาชื่นออกเดินโปรดสัตว์ต่อไป ดิฉันได้ยินเสียงป้าขวัญครางเบาๆ อยู่ในลำคอ มองเห็นร่างแบบ บางของคุณยายนวลยืนอยู่ที่นั่น หลิ่วตายิ้มให้ดิฉัน นิดๆ คล้ายจะยั่วเย้า ก่อนจะหมุนตัวกลับเดินช้าๆ หายลับไป...
ขอให้ขึ้นสวรรค์เร็วๆ นะคะ คุณยาย!
ขอบคุณ แหล่งที่มาหนังสือพิมพ์
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น