เรื่องนี้เกิดขึ้นกับพี่สาวของดิฉันเอง พี่หน่อยมีลูกสาวฝาแฝดอายุ 12 ปีชื่อไหมกับแพร สวยน่ารักมากและเหมือนกันเปี๊ยบ ขนาดพี่เชนพ่อของเด็กแท้ๆ และญาติมิตรหลายคน จำผิดจำถูกกันอย่างสนุกสนาน
มีอยู่หลายครั้งที่ถูกหลานหลอกว่าตัวเองเป็นอีกคนหนึ่ง
แหม...พวกแกจะหัวเราะขำกลิ้งเมื่อเห็นเราสับสน หลงเชื่อแกจริงๆ
พี่หน่อยเป็นคนเดียวในโลกที่แยกออก ทันทีที่เห็นใครเป็นใคร แต่บางทีก็เล่นเอางงไปเหมือนกันค่ะ
พี่สาวกระซิบความลับกับดิฉันว่าแพรน่ะ คือคนที่มีขี้แมลงวันเม็ดนิดๆ ที่ติ่งหูข้างซ้าย วันไหนถักเปียจะดูง่าย ต้องเพ่งเอานะคะ แต่ถ้าวันไหนเด็กๆ ปล่อยผมยาวสยายก็จะดูยาก...บอกแล้วไงคะว่าพี่หน่อยที่เป็นแม่แท้ๆ ยังงง!
ดิฉันรักหลานฝาแฝดคู่นี้มาก พวกแกช่างสะสวยเหมือนนางฟ้าตัวน้อยๆ ไม่มีผิดค่ะ
ความสุขอยู่กับเราไม่ได้นานอย่างที่เขาว่าจริงๆ ด้วย...
วันหนึ่งเด็กๆ ล้มป่วยลงทั้งคู่ คุณหมอบอกเพียงว่าติดเชื้อไวรัส พวกแกไข้สูง ปวดศีรษะมาก ต้องนอนโรงพยาบาลอยู่กว่าสัปดาห์ ตอนแรกพวกเราคิดว่าไม่เป็นไรเดี๋ยวก็หายเอง ไม่ได้กังวลอะไรนัก
แต่แล้ว ขณะที่ไหมค่อยๆ ดีขึ้น น้องแพรกลับมีอาการทรุดลงทุกทีๆ
และในที่สุด เธอก็จากพวกเราไปตลอดกาล!
เราทุกคนโศกเศร้าอย่างบรรยายไม่ถูก มันใจหายน่ะค่ะ สงสารพี่หน่อย พี่เชนและน้องไหมอย่างที่สุด พวกเขาหมองหม่นก่นเศร้า ไม่มีอีกแล้วเสียงหัวเราะ...จะยิ้มยังยากเลยค่ะ
เสร็จงานศพของน้องแพรไม่กี่วัน พี่หน่อยก็โทร.หาดิฉันว่ามีธุระจำเป็นคุยด้วย ให้รีบไปหาที่บ้าน ดิฉันก็ไปทันทีที่เลิกงาน
เมื่อกินมื้อเย็นเสร็จน้องไหมก็แยกไปเล่นเน็ตอย่างหงอยเหงา พี่เชนขอตัวไปเตรียมเอกสารที่จะประชุมพรุ่งนี้ เหลือแต่พี่หน่อยนั่งคุยกับดิฉันเพียงลำพัง
เมื่อวานนี้เอง พี่หน่อยกำลังเตรียมทำอาหารอยู่คนเดียวในห้องครัว เธอเอาไก่เข้าเตาอบ และเตรียมทำสลัด ขณะที่กำลังก้มหน้าก้มตาก็รู้สึกว่ามีสายตาคู่หนึ่งจ้องมองจากทางด้านหลัง เธอหันขวับไปดูทันที ก่อนจะยืนตะลึงอยู่กับที่...
น้องแพรผู้ล่วงลับไปแล้วยืนเด่นอยู่ที่นั่น!
ห้องครัวดูเรืองรองด้วยแสงแดดสีทองของยามเย็นวันอาทิตย์...น้องแพรใส่ชุดสีฟ้าอ่อน ผมสยายเคลียไหล่ เป็นภาพที่ตรึงตาตรึงใจเหลือเกิน
พี่หน่อยบอกว่าลูกยืนนิ่งๆ เฉยๆ ดวงตาจ้องมองเธออย่างอ่อนโยน และยิ้มน้อยๆ อย่างที่เคยเห็นมาชั่วชีวิต
นี่ใครกัน? แพรหรือไหม?!
พี่หน่อยตอบไม่ได้ แต่ขนลุกซ่า...
"ไหม?" เธอเรียกเบาๆ ทว่าเกมน่าสนุกที่เด็กๆ ชอบเล่นหวนกลับมาอีกครั้ง เมื่อเด็กน้อยยิ้มละไม "แพรค่ะ!"
พี่สาวดิฉันบอกว่าตอนนั้นเธอตัวชา สับสนไปหมดจนทำอะไรไม่ถูก ได้แต่พูดเสียงสั่นเครือ
"อย่าเล่นอย่างนี้เลยลูก แม่คิดถึงแพรเหลือเกิน..."
ลูกสาวยิ้มจางๆ แล้วหมุนตัวกลับออกจากห้องไป ทิ้งเธอไว้ตามลำพัง แต่เพียงอึดใจต่อมา พี่หน่อยก็ได้สติ และรีบเดินไปดูเองที่ห้องนั่งเล่น
นั่น...ไหมกำลังง่วนอยู่กับคอมพิวเตอร์ ไม่มีทีท่าว่าเพิ่งกลับออกมาจากห้องครัว
ที่สำคัญ ไหมสวมชุดสีเหลืองอ่อน...ไม่ใช่สีฟ้า!
"ฉะนั้น เด็กที่อยู่ในครัวก็คือแพรใช่ไหม...แพรยังอยู่" พี่หน่อยถามดิฉันด้วยเสียงปนสะอื้นจนน่าใจหาย...ไม่รู้แพรจะติดอยู่ในโลกนี้อีกนานเท่าไหร่?
ดิฉันขนลุก แต่ก็ไม่กลัวแกหรอกค่ะ น้องแพรอาจจะมาล่ำลาแม่เธอเป็นครั้งสุดท้ายก็เป็นได้
ดิฉันเหลือบไปมองไหม และแกก็หันมาหาคล้ายรู้ว่ากำลังถูกมองอยู่...แต่ในสีหน้าและแววตานั้น ดิฉันรู้สึกเหมือนกำลังสบตากับแพรจริงๆ แหม...ขนลุกเกรียวไปทั้งตัวเลยค่ะ!
ขอบคุณ แหล่งที่มาหนังสือพิมพ์ ข่าวสด
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น