วันจันทร์ที่ 19 พฤษภาคม พ.ศ. 2557

ผี เรื่องผี เรื่องเล่าสยองขวัญ วิญญาณแม่ ห่วงลูก

เฟิน เล่าประสบการณ์ขนหัวลุกจากวิญญาณแม่

เรื่องผีๆ สางๆ หรือวิญญาณจะมีจริงหรือไม่ หนูเคยสงสัยมาตั้งนานแล้วค่ะเพราะเกิดมายังไม่เคยโดนผีหลอกซักครั้งเดียว แต่แล้วในที่สุดหนูก็ได้คำตอบ อันแสนจะน่าอกสั่นขวัญหาย จนหนูคิดว่าตัวเองคงขาดใจตายไปแล้วน่ะซีคะ

บ้านเกิดเมืองนอนที่หนูอาศัยมาจนทุกวันนี้ก็คือพิษณุโลก หรือเมืองสองแควแต่เดิม มีหลวงพ่อพระพุทธชินราชเป็นมิ่งขวัญของพวกเราและคนไทยทั้งชาติค่ะ

สาเหตุของเรื่องน่าขนหัวลุกเกิดขึ้นที่บ้านติดๆ กันนั่นเอง!

คุณนายแฉล้มเป็นม่ายมาเกือบสิบปี มีลูกชายกับ ลูกสะใภ้ชื่อพิชัยกับนัยนา เพิ่งจะมีหลานย่าคนแรกเป็นผู้หญิงน่ารักมากๆ ผิวขาว ผมหยิก แก้มยุ้ย ชื่อน้องอุ้ย อายุราวขวบเศษ พ่อแม่รักเหมือนดวงตาดวงใจ ส่วนคุณยายแฉล้มน่ะถึงกับหลงหลานสาว ไม่ยอมให้ใครคว้าไปอุ้มเล่นง่ายๆ หรอกค่ะ ยกเว้นหนูเป็นแม่ที่สนิทสนมกันมานานแล้ว

เรื่องเศร้าเกิดขึ้นเมื่อตอนสงกรานต์ที่ผ่านมาเมื่อปีก่อนนี่เองค่ะ...

หนูลืมเล่าไปว่าพี่นัยนาเป็นคนเชียงราย มาเป็นข้าราชการที่นี่และได้พบรักกับพี่พิชัยที่เมืองสองแคว จนกระทั่งแต่งงานอยู่กินด้วยกันและมีน้องอุ้ยผู้แสนจะน่ารักคนนี้

พี่นัยนามักชวนสามีไปรดน้ำดำหัวพ่อแม่และญาติผู้ใหญ่ที่เชียงรายทุกปี ไม่นับยามมีโอกาสอื่นๆ ที่วันหยุดยาวอีกด้วย มาระยะหลังนี่แหละที่ไม่ได้ไปเพราะห่วงน้องอุ้ย พ่อแม่และญาติๆ ของเธอก็ลงมาเยี่ยม แหม! เห่อหลานไม่แพ้กันหรอกค่ะ

เคยออกปากทีเล่นทีจริงว่าจะขอน้องอุ้ยไปเลี้ยงให้ที่โน่น แต่คุณยายแฉล้มรีบขวางทันที พ่อแม่น้องอุ้ย ก็ไม่ยอม รับปากว่าอีกหน่อยโตกว่านี้จะพาขึ้นไป เยี่ยมบ่อยๆ

มาปีนี้เห็นว่าลูกหย่านมแล้วก็เลยขอไปกับสามีเพื่อเยี่ยมพ่อแม่อย่างที่เคยทำมาแบบปีก่อนๆ บอกว่าไปค้างคืนเดียวก็จะรีบกลับเพราะคิดถึงน้องอุ้ยเหมือนกัน ระยะทางก็ไม่ถึงกับไกลเกินไป

พี่นัยนาคงห่วงลูกจริงๆ เพราะถึงกับมาฝากฝังกับแม่หนูให้ช่วยดูแลลูกอีกคน...ขนาดซื้อข้าวมันไก่ตอนจากร้านพังกี่มาฝากบ้านเรา เพราะรู้ว่าแม่ชอบกินเป็นพิเศษ

ที่หนูว่าเป็นเรื่องเศร้าก็เพราะสองผัวเมียเกิดอุบัติเหตุรถชนกันตอนบึ่งกลับใกล้จะถึงบ้านอยู่แล้ว พี่นัยนาตายคาที่ พี่พิชัยบาดเจ็บสาหัส คุณยายแฉล้มรู้ข่าวก็กอดหลานร้องไห้ปิ่มว่าจะขาดใจ อุ้มน้องอุ้ยไปเยี่ยมลูกชายที่โรงพยาบาล

พ่อแม่พี่นัยนาก็มารับศพลูกสาวไปบำเพ็ญกุศลที่เชียงราย แม่พร่ำแต่ว่าทำใจไม่ได้ ส่วนพ่อบอกว่ามีโอกาสจะลงมาหาหลานอุ้ยที่นี่ให้ได้

เพื่อนบ้านก็ทยอยกันไปเยี่ยม พี่พิชัยยังมีสติกับเบลอเป็นพักๆ สลับกัน...คุณยายแฉล้มกลับมาเล่าหน้าซีดหน้าเซียวว่าลูกชายถามถึงเมียบ่อยๆ ว่าหายไปไหน? ต้องบอกไปว่านอนรักษาตัวอยู่ที่นี่ แต่พี่พิชัยกลับบอกว่าพี่นัยนาไม่ได้เป็นอะไรมาก เมื่อสักครู่ยังมาเยี่ยมถึงเตียงเขานี่นา!

หนูเองได้ยินแล้วยังขนหัวลุกซ่าไปทั้งตัวเลยค่ะ!

แม่สงสารคุณยายแฉล้มก็เข้าไปเป็นเพื่อนพูดคุยให้หายเหงา กลับมาเล่าว่าในบ้านนั้นเย็นยะเยือกชอบกล มองดูรูปถ่ายของพ่อแม่น้องอุ้ยก็เห็นพี่นัยนาน้ำตาไหล จ้องมองอย่างวิงวอนคล้ายจะเอ่ยปากฝากฝังให้ช่วยดูแลลูกน้อยของเธอตามที่เคยขอร้องเอาไว้

น้องอุ้ยหัวเราะเอิ๊กอ๊ากกับใครที่มองไม่เห็น สองมือไขว่คว้า ส่งเสียงอ้อๆ แอ้ๆ ประสาเด็กสอนพูด...แม่ มาแย้ว...แม่มาแย้ว! เล่นเอาแม่หนูเข่าอ่อน หูอื้อตาลายไปเลย

คืนหนึ่ง หนูก็ประสบกับภาพน่าสยดสยองพองขนโดยไม่นึกไม่ฝัน

คืนนั้นหนูเคลิ้มหลับไปไม่นานก็สะดุ้งตื่นเพราะเสียงหมาเห่าหอนไปทั้งซอยโดยเฉพาะแถวหน้าบ้าน กำลังจะพลิกตัวนอนต่อเพราะรู้สึกหวาดๆ ก็พอดีได้กลิ่นหอมกรุ่นที่คุ้นเคย...หันขวับไปทางประตูโดยไม่ตั้งใจ

คุณพระช่วยในแสงเลือนรางจากโคนถนน หนูเห็น พี่นัยนายืนสะอึกสะอื้นอยู่ข้างเตียง มีเสียงวู่หวิวดัง ออกมาว่า...เฟินจ๋า...พี่ฝากลูกด้วย ช่วยดูแลน้องอุ้ยให้พี่ด้วยนะ...

แทบจะช็อกคาที่ หัวใจคล้ายจะหยุดเต้นไปชั่วขณะ เย็นยะเยือกไปทั้งแผ่นหลังราวกับถูกนาบด้วยก้อนน้ำแข็ง

น้ำตาหนูไหลพรากอาบหน้า เนื้อตัวแข็งทื่อเหมือนกลายเป็นหิน ได้แต่นึกอยู่ว่า...ค่ะๆ หนูรับปาก...หนูกลัวแล้ว! ร่างของพี่นัยนาจึงค่อยๆ เลือนรางจางหายไป ท่ามกลางเสียงหมาเห่าหอนโหยหวนไม่หยุดหย่อน...

นึกถึงแล้วยังขนหัวลุกมาถึงทุกวันนี้เลยค่ะ

ขอบคุณ แหล่งที่มาหนังสือพิมพ์ ข่าวสด


ไม่มีความคิดเห็น:

แสดงความคิดเห็น

บทความที่ได้รับความนิยม

คลังบทความของบล็อก