วนิดา เล่าประสบการณ์ขนหัวลุกจากภาพผีสิง
ตอนนี้ดิฉันกำลังขนลุกกับรูปถ่ายขาวดำของหญิงสาวแสนสวยในกรอบกระจก ที่คุณลุงดิฉันเก็บขึ้นมาจากกองขยะใกล้บ้าน!
ทุกเช้า...เช้ามืดนะคะ! ขอย้ำให้คุณๆ เห็นภาพพจน์ คุณลุงจะเดินออกกำลังกายรับอรุณเกือบ 500 เมตรไปถึงตลาด ถือโอกาสใส่บาตรแล้วเดินกลับ สวนกับผู้คนที่เร่งรีบออกไปทำงาน
ตอนนี้ล่ะค่ะที่ท่านจะต้องเดินผ่านที่ทิ้งขยะประจำซอย ทางกทม.เขาเอาถังขยะใบมหึมาตั้ง 4-5 ใบมาวางเรียงให้แต่ก็ยังไม่พอใส่ขยะ ไม่รู้ว่าอะไรมาทิ้งกันนักหนา
กองขยะนี้เป็นขุมทรัพย์ของหลายๆ คนนะคะ อย่างพวกเก็บของเก่าและคุณลุงของดิฉันนี่แหละ ดูท่าทางสนุกเหมือนเด็กเล่นขุดหาสมบัติไม่มีผิด ท่านมีมิตรจิตมิตรใจกับคนเก็บขยะมาก มักจะเก็บหนังสือพิมพ์เก่าๆ และเศษไม้ไว้ให้พวกเขาเอาไปขายกัน
บางครั้งพวกนั้นจะช่วยยกฟูกอันหนักๆ หนาๆ เข้ามาให้ และช่วยกันเช็ดอย่างดี คุณป้าเห็นเข้าจะโวยวาย "โฮ้ย! เอาเข้ามาทำไม ที่นอนคนนอนตายหรือเปล่าก็ไม่รู้"
จากนั้นคุณป้าก็ออกคำสั่งเด็ดขาดว่าให้เอาไปทิ้งที่เก่าเดี๋ยวนี้!
เรารู้ว่าคุณลุงเก็บของจากกองขยะติดมือเข้าบ้าน ทุกเช้า ส่วนมากจะเป็นเศษผ้า เพราะในซอยมีโรงงานเย็บผ้าด้วย ผ้าพวกนี้ใช้ประโยชน์ได้ อย่างน้อยก็เป็นผ้าขี้ริ้วไว้เช็ดถูชิงช้าหน้าบ้านและโต๊ะหินข้างสนาม ใช้เสร็จก็ทิ้งได้เพราะทั้งเปื้อนฝุ่นและเปื้อนขี้นก
เศษผ้าพวกนี้เขาเอามาทิ้งให้เราใช้อย่างเหลือเฟือทุกวันเชียวล่ะ
คืนหนึ่งราวๆ ตี 2 หมาบ้านเรา 4-5 ตัวพากันเห่าหอนผิดปกติจนสามีกับลูกลุกขึ้นไปเดินด้อมๆ มองๆ ภายในบ้าน เพราะเกือบแน่ใจว่ามีโจรผู้ร้ายปีนรั้วเข้ามา...แต่ถ้ามันเข้ามาแล้วหมาเห่า ขนาดนี้ มันก็คงไม่มีแก่ใจจะขโมยอะไรอีกแล้วค่ะ
ทว่า เกือบชั่วโมงผ่านไปมันก็ยังเห่ากันไม่เลิก บางทีก็ครวญคราง บางตัวก็โก่งคอหอนโหยหวน...เยือกเย็นเข้าไปถึงหัวใจ!
ลูกๆ ดิฉันเป็นสาววัยรุ่นทั้งคู่ เดินเข้ามาในห้องและกระซิบอย่างตื่นเต้นว่า เห็นคนนั่งอยู่ใต้ต้นไม้ ดิฉันกับสามีตกใจ เดินไปแอบดูที่หน้าต่างห้องนอนลูก
นั่นไง! จริงด้วยสิคะ มีผู้หญิงนั่งอยู่ที่นั่นและหันหน้ามาทางเรา ผมดัดฟูยาวประบ่า เธอเอามือทั้งสองข้าง เกยคาง...หมาก็เห่าอยู่รอบๆ ตัวเธอ!
ใครน่ะ? ในบ้านเราไม่มีผู้หญิงลักษณะนี้แน่นอน...ดิฉันงง ขณะเดียวก็ขนลุกซ่าขึ้นมาเฉยๆ และแล้วร่างของเธอก็เลือนหายไปในความมืด มันเหมือนกับพวกเราตาฝาดไปเองงั้นแหละ ลูกๆ ยังมึน ถามว่า...เอ๊ะ! หรือเราเห็นเงาไม้เป็นผู้หญิงกันแน่?
ดิฉันตอบไม่ถูก ใจหนึ่งก็คิดว่าผีหลอก แต่มาหลอกทำไมล่ะ? จะว่าเป็นผีบ้านผีเรือน ก็แหม...ดัดผมซะ สวยเชียว!
รุ่งขึ้น เมื่อส่งลูกๆ ไปโรงเรียนแล้ว ดิฉันก็เดินผ่านบริเวณนั้น ในใจคิดถึงเงาร่างที่เห็นเมื่อกลางดึก สงสัยจริงๆ ว่าอะไร? มาได้ไง?
ทันใดนั้น ดิฉันก็ได้คำตอบ!
ไม่ยากเลยค่ะที่จะไขปริศนา เพียงแค่ปรายตาไปตรงชั้นที่วางกะละมังซักผ้าใกล้ๆ กับโต๊ะหินนั่นแหละ ดิฉันเห็นกรอบรูปกว้างราวหนึ่งฟุต ยาวสักฟุตครึ่ง เป็นกรอบไม้ติดกระจกใส...
ภายในกรอบเป็นภาพขาวดำของหญิงคนหนึ่งสวยมาก เธอคงถ่ายรูปนี้ที่ร้านถ่ายรูป และตั้งท่าอย่างดี...เป็นท่าที่เธอเบือนหน้ามาอมยิ้มข้ามไหล่ ใบหน้าหวานละมุนแบบน้องนางบ้านนา อายุไม่น่าจะเกิน 20 ปี ตาโตและใส่ขนตาปลอม ผมดัดฟูยาวประบ่า
ไม่ต้องสงสัยเลย เธอคือผู้ที่มานั่งเกยคางตรงโต๊ะหินตัวนี้เมื่อคืนแน่ๆ และกรอบรูปนี่...เห็นแล้วทำให้นึกถึงรูปตั้งหน้าศพ!
ดิฉันรีบขึ้นไปหาคุณลุง ถามว่าเก็บรูปนี้มาใช่ไหม? ท่านยิ้มแล้วเอานิ้วชี้แตะปาก...อย่าเอ็ดไป เดี๋ยวป้ารู้! แหม...เห็นรูปสาวสวยล่ะหยิบเข้าบ้านปุ๊บเลย...ดิฉันว่าญาติพี่น้องเขายังเอา รูปมาโยนทิ้ง นี่แปลว่าผู้หญิงคนนี้ต้องไม่มีชีวิตอยู่ในโลกนี้แล้ว เผลอๆ เธอคงเป็นผี และผีดุด้วย! ดุซะจนญาติขยาด ไม่อาจจะเอารูปเก็บไว้ในบ้านได้
ดูสิคะ...ที่ซอกมุมกรอบรูปน่ะมีผงขี้เถ้าจากธูป และมีรอยน้ำตาเทียมอีกด้วย! มันจะแปลว่าอะไรคะ?
คุณลุงหุบยิ้ม ตามองสาวสวยอย่างแสนเสียดาย ดิฉันเลยเล่าว่าเมื่อคืนน่ะเห็นเธอมานั่งอยู่ตรงนี้ ถ้ายังขืนเอาไว้ คืนนี้เธอไปนั่งบนเตียงคุณลุงแน่!
เท่านั้นแหละ คุณลุงเรียกเด็กให้เอารูปใส่ถุงไปทิ้งขยะตามเดิม...ขนลุกค่ะ!
ขอบคุณ แหล่งที่มาหนังสือพิมพ์
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น