3 ปีที่แล้ว หลังจากฝึกงานเสร็จ ผมเป็นคนต่างจังหวัด
แต่คงยังต้องอยู่ในจังหวัดแห่งหนึ่งในภาคเหนือที่คนชอบไปเที่ยวกัน เป็นจังหวัดที่ใหญ่ที่สุดใน 8 ภาคเหนือ
หลังจากฝึกงานเสร็จผมต้องไปหาหอพักใหม่ เพราะผมฝึกอำเภอที่ติดกับอำเภอเมือง
หลังจากหาหอพักอยู่หลาย ก็ไปถูกใจอยู่หอพักนึ่ง เพราะคนพักเยอะ ดูปลอดภัย สะอาด จึงตัดสินใจจอง มันเหลืออยู่ 2 ห้อง
โดยที่ผมไม่ได้ดูห้อง แล้วก็ไม่รู้ว่าอยู่ชั้นไหน(ที่นี่มี 4 ชั้น) ห้องหนึ่งต้องรอคนเช่าเดิมออกสิ้นเดือน อีกห้องไม่มีคนเช่าอยู่
พอมาถึงวันที่ 1 ผมก็เตรียมของบ้างอย่าง แค่เสื้อผ้าไม่กี่ชุด แล้วชุดปูที่นอน 1 ชุด แค่นั้น
เจ้าของหอพักก็ให้เลือกว่าจะอยู่ห้องไหน ห้องแรกอยู่ชั้น 1 เจ้าของเดิมเก็บของออกหมดแล้ว ห้องก็ทำความสะอาดเรียบร้อย
แต่ห้องไม่มีระเบียงหลังห้อง แดดเข้าไม่ถึง พอมาห้องที่สอง อยู่ชั้น 2 พอเดินขึ้นมาเจอห้องเลย คือบันไดตรงกลับประตูเป๊ะเลย
ตรงประตูก็มีกระจกติดไว้ให้เรียบร้อย จึงเปิดประตูเข้าไปดู ห้องสว่าง แดดเข้าถึง มีระเบียงหลังห้อง จึงตัดสินใจเอาห้องนี่
ผมไม่ได้เป็นคนคิดเรื่องเกี่ยวกับความเชื่ออะไรมาก ถ้าชอบก็คือชอบ แล้วก็เอาขนขึ้นไว้ที่ห้อง แล้วออกไปทานข้าว กลับมาถึงห้องก็ 3-4 ทุ่มแล้วมั้ง
แล้วก็เตรียมตัวอาบน้ำ แก้ผ้าหมดล่ะ เข้าไปอาบน้ำ ช่วงนั้นเป็นช่วงที่กำลังเข้าหน้าหนาว แต่อากาศมันยังร้อนอยู่ ผมไม่ได้เปิดเครื่องทำน้ำอุ่นนะ
น้ำก็ไหลเย็นตามปกติ สักแปปเดียว เพี๊ยะ!!! เราร้อง โอ๊ย!!! น้ำร้องมาก เหมือนแบบจะโดนน้ำร้อนลวก เบรกเกอร์เด้งขึ้นเอง ไฟเครื่องทำน้ำอุ่นติด
รีบออกมากดเบรกเกอร์ลง แล้วก็ขึ้นคิดสักแบบว่า เบรกเกอร์มันเสียหรือป่าว แล้วก็ไปอาบน้ำต่อ อาบน้ำเสร็จก็ไปนอนต่อ แต่นอนไม่ค่อยหลับเท่าไหร่
หลังจากนอนตื่นขึ้นมาในคืนที่ 2 พอตื่นนอนตอนก็ประมาณเที่ยง เริ่มหิวข้าว ก็กำลังจะไปอาบน้ำ พอกำลังจะเดินเข้าประตูห้องน้ำ ก็ชงัก นิดหนึ่ง
ยื่นดูเบรกเกอร์ แล้วก็ลองดึงขึ้น-ลง มันก็ปกติดีไม่เห็นจะเสียตรงไหน ก็ยังนึกอีกว่า มันคงกระตุกเองมั้ง
แล้วก็เข้าไปอาบน้ำ คราวนี้ไม่มีอะไร น้ำเย็นสบาย อาบน้ำเสร็จ แต่งตัวไปหาข้าวทาน
กลับมาถึงห้อง ประมาณเกือบ 6 โมง เย็น คือแบบว่ามันกำลังจะเข้าหน้าหนาว บรรยายกาศที่นี่มันมืดเร็ว
เปิดประตู แล้วก็เปิดไฟ ไฟสว่างปกติ จากนั้นผมก็ นำเสื้อผ้าแขวนไว้ในตู้ประมาณ 2-3 ตัวได้ เพราะยังไม่ได้นำของอะไรมามาก
ในตู้เสื้อผ้ามันก็โล่ง ไม่มีอะไร มีแต่เสื้อ 2-3 ตัวที่แขวนไว้ แล้วสิ่งที่เกิดขึ้น ไฟกลางห้อง กับไฟที่ระเบียง มันติดๆดับๆ
คือแบบว่ามันรำคาญสายตามาก ผมก็รอประมาณสัก ครึ่งชั่วโมง ดูว่ามันจะหายกระพริบหรือป่าว แต่ก็ยังไม่หาย
ผมจึงไปบอกเจ้าของหอ ซึ่งตอนออกห้องไปไฟมันก็ยังกระพริบอยู่ ออกไปตามเจ้าของห้องประมาณ 5 นาที
พอเดินกลับเข้ามาในห้อง ไฟสว่างเหมือนเดิม ไม่กระพริบอะไรสักอย่าง เออ…คือยืน งง อยู่แปป ก็บอกเจ้าของหอไปว่าเมื่อกี่มันกระพริบอยู่
สงสัยมันกลัวเจ้าของหอมั้งคับ 555 เจ้าของหอก็ใจดี เช็คไฟให้อีกที เปลี่ยนให้เลยด้วยซ้ำ หลังจากนั้นก็ตามปกติไม่มีอะไรมาก
แต่ก็ยังนอนไม่หลับอยู่ดี หลับๆตื่นๆ จึงทำให้ตื่นเกือบเที่ยงคับ
คืนที่ 3 คืนนี้หลังจากกลับมาถึงห้องประมาณ 6 โมง กว่าๆเหมือนเดิม
แต่วันนี้รู้สึกหนาวเย็นยะเยือกขึ้นมาตั้งแต่เดินขึ้นบันไดมาจนถึงเปิดประตูห้องมาแล้ว
อาบน้ำเสร็จ นั่งเล่นโน๊ตบุ๊ต ทำโน้นทำนี่ไป เริ่มง่วง แล้วบรรยายกาศเริ่มเงียบ และเย็น
ที่หอพักนี่เงียบคงเป็นช่วงที่เด็กนักศึกษากลับบ้านหรือไปไหนกันไม่รู้ น่าจะเป็นวันศุกร์หรือวันเสาร์ จำไม่ค่อยได้
ประมาณสี่ทุ่มกว่า ก็ขึ้นเตียงนอน เล่นมือถือสักแปป เริ่มง่วงแล้ว แต่มันยังนอนไม่หลับ พยายามขมตานอนก็ยังไม่หลับ
คือถ้าเดินขึ้นบันไดมา แล้วก็เดินตรงมาเปิดประตูห้อง (ถ้ามองตรงไปจะเป็นประตูระเบียงถ้าเปิดออกไปด้านซ้ายจะเป็นห้องน้ำ)
เตียงจะด้านซ้ายหันหัวเตียงติดมุมเป็นแนวขว้างติดผนังทางเดินไปห้องอื่นแล้วตู้เสื้อผ้าจะติดผนังห้องน้ำ
มีพื้นที่ว่างตรงกลางระหว่างเตียงกับตู้ (พอมองภาพกันออกหรือป่าวไม่รู้นะคับ)
ประมาน ห้าทุ่มกว่า ก็ยังหลับๆตื่นๆ ที่รู้เวลาเพราะดูเวลาจากมือถือด้วย แล้วประมาณเกือบเที่ยงคืน ได้ยินเสียงคนเดินจากข้างนอก
ที่รู้เพราะในเวลานั้นนอนติดกำแพงห้องที่ติดทางเดิน นอนตะแคงแบบนั้น แล้วห้องมันค่อยข้างมืดด้วยนะ
หลังจากนั้นเริ่มรู้สึกเหมือนว่า ได้ยินเสียงดัง ก๊อกๆแก๊ก จากที่ระเบียงห้องก่อน แต่ไม่คิดไรมาก หลังจากนั้นก็ได้ยินเริ่มใกล้เข้ามาแล้ว
คือในตู้เสื้อผ้า มันเป็นเสียงแบบนี้อยู่นานเป็นชั่วโมงเลย แบบว่า แก๊กๆๆ แล้วหาย แล้วก็ดังอีก
ที่จริงก็นอนคิดไปด้วยนะว่าคงเป็นหนูหรือแมลงอะไรประมาณนี้ แต่ยังไม่ได้หันหน้ากลับมาดู ยังหันหน้าติดผนังอยู่ เพราะกำลังกลัวอย่างมาก
พอเสียงมันไม่ยอมหยุดหายก็เริ่มจะไม่ไหวแล้ว ทั้งกลัว ทั้งง่วง ตัดสินใจพลิกตัวกลับหันหน้าไปที่ตู้ ตัดสินใจลืมตา นอนมองที่ตู้
ทันใดนั้นเสียงมันก็หายไม่ได้ยินประมาณ 15 นาทีมั้ง แล้วตาผมก็เริ่มจะปิดลงๆ แต่สายตามองไปที่ประตูบานเลื่อนของตู้เสื้อผ้า
ทันใดนั้นประตูตู้เสือผ้าเริ่มเลื่อยออก เลื่อยออก (คือประตูเสื้อผ้าเป็นแบบบานเลื่อนสองบานใหญ่ซ้ายขวา)
คือมันค่อยๆเลื่อนที่ละเล็กละน้อย แบบคือมองเข้าไปในตู้ที่บานประตูมันค่อยๆเลื่อน
ในนั้นมันมืดมาก แล้วตอนนั้นในใจเต้นแรง เหนื่อยแตก กลัวมากๆ จนแบบประตูมันเปิดออกได้ประมาณ 1 ฝ่ามือ
คิดว่ามันจะหยุดเพราะคิดว่าร่องบานประตูตู้ไม่เท่ากันหรือป่าว คือไม่ไหวแล้ว กลัว จึงลุกขึ้นไปดันบานประตูปิดไว้อย่างเดิม
แล้วยืนคิดว่าจะมีอะไรออกมาหรือป่าว ยืนดันบานประตูแบบนั้น ทั้งกลัว ทำไรไม่ถูก ไม่กล้าปล่อยมือ ยืนแบบนั้นได้ประมาณครึ่งชั่วโมง
หลังจากตั้งสติได้ แล้วรีบวิ่งไปเปิดไฟที่ประตูเข้าออกห้อง แล้วกลับมานั่งขัดสมาธิกลางเตียง แล้วนั่งจ้องที่ประตูตู้เสื้อผ้า
มันก็ไม่เลื่อน นั่งจ้องสัก 10 นาที ก็ไปปิดไฟ เพราะง่วงนอนมาก มันเกือบจะตีสี่แล้วตอนนั้น แล้วก็เอนตัวนอน แต่เสียงมันก็ยังได้ยินอีก
ที่นี่ตัดสินใจ เลื่อนเปิดบานประตู้เสื้อผ้าเองเลย แต่ก็ไม่มีอะไร แล้วก็ปิดประตู กลับมานอน หันหน้าเข้าผนัง แล้วก็พูดขึ้นว่า
จะทำอะไรก็ทำเลย ไม่ไหวแล้ว ง่วงนอน แล้วก็หลับไปเลย ตื่นอีกทีบ่ายโมงกว่าของบ่ายวันนั้น
คือในตู้เสื้อผ้ามันไม่มีอะไรเลยนอกจาก เสื้อผมที่แขวนไว้ 2-3 ตัว
แล้วหลังจากที่ตื่นรีบเปิดคอม ออนเฟส เล่าให้เพื่อนฟัง เพราะพวกเพื่อนรู้ว่าผมมีเซ้น อะไรประมาณนี้
เพือ่นยังถามเลยว่าไหว้เจ้าที่หรือยัง แต่ผมก็ยังไม่ได้ไหว้ด้วยคับ แล้วมันยังบอกอีกว่าห้องเป็นแบบนั้นจะอยู่ทำไม
แต่ก็เจอมาเรื่อยๆนะคับ แต่ผมก็ไม่ย้ายออก ชอบห้องนี้ จนได้งานอีกจังหวัดถึงย้ายออก
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น